Maanden, waarschijnlijk zelfs járen, geleden liep ik tegen een couponnetje aan. Witte mini-bloemetjes op een dieprode ondergrond. Een beetje voile-achtig, met ingeweven ‘vlekken’ (niet te vangen op de foto helaas). Ondanks het feit dat ik meestal niet voor kleur ga, sprak de stof me enorm aan. Ik wist meteen dat ik er een blouse van wilde maken, voor mezelf. Ik had een tuniek-achtig modelletje voor ogen. Niet te wijd, en vooral niet te zwangerschapskleding-achtig. Want doordat ik een beetje een ‘maagje’ heb, zie ik er met normale tunieken vaak wel zo uit.
Een lange speurtocht begon, door bladen en boeken die reeds in mijn bezit waren en op internet, maar het juiste patroon vond ik steeds maar niet. Allemaal te wijd op maaghoogte, te vormloos. Een paar weken geleden kocht ik bij H&M een t-shirt in precies hetzelfde model als ik voor de blouse in gedachten had. Dus toen bedacht ik: zou ik misschien zélf een patroon kunnen tekenen?
Ik trok de stoute schoenen aan en begon gewoon maar ergens. Ik tekende wat extra ruimte her en der (het origineel is van tricot en mijn stof is niet rekbaar) en begon te knippen. Na het voorpand geknipt te hebben, kwam ik er tot mijn schrik achter dat ik niet genoeg stof had voor het hele ontwerp. Ai. Ik kortte de blouse daarom wat in en maakte ook de mouwen korter. En zo kwam het er met flink passen en meten nèt uit.
Tot mijn verbazing zag de blouse er meteen best goed uit. Ik had de schouders en oksels iets te ruim getekend, maar dat kon gelukkig nog aangepast worden. Ik had er zelfs aan gedacht om de panden iets groter te maken dan de passen, zodat de stof daar een pietsje gerimpeld kon worden. Grootste struikelblok waren de knoopsluiting en het kraagje. Ik maakte al eerder zo’n polosluiting, maar kennelijk was ik toen helderder van geest of zo, want deze keer snapte ik niks van dezelfde handleiding. Er kwam dus veel lostornen bij kijken. En gevloek, getier en gemopper. Maar uiteindelijk heb ik toch iets voor elkaar gekregen dat erop lijkt. Met de kraag ben ik iets minder tevreden, maar een kniesoor die daarop let (ik dus).
Het enige dat mij nog rest zijn de knopen en knoopsgaten, maar na de vorige keer ben ik daar een beetje huiverig voor geworden. Het knoopsgatenvoetje werkte toen voor geen meter mee en deed hele enge dingen. Dus dat doe ik wel op een moment dat ik de kalmte zelve ben. Zo rond Sint Juttemis, vermoed ik.